2. De craquelé.

Een gouden kever, vierentwintig karaat, landt midden op mijn handpalm. Gitzwarte ogen kijken me aan.
‘Ik moet het kwijt. Ik moet het kwijt’, trillen zijn antennes van opwinding. ‘Het geheim is me te groot.’
‘Ik luister en vertel het niet verder’, beloof ik plechtig terwijl ik mijn eed bezegel met stofgoud wanneer ik mijn lippen tegen zijn schild druk.
‘Kijk goed! Kijk goed!’ Zijn dekschilden openen zich als de zijpanelen van een retabel.
En wat ik zie is schitterend, magnifiek… maar beloofd is beloofd.